Ang Pag-uwi

Dalawang linggo na halos ang nakakaraan ng dumating ako sa pinas..

Heto balik trabaho na naman, balik sa Philippine office upang dito naman, ituloy ang nasimulan sa Korea... hay...

Hindi maganda ang ambience ng dumating kami medyo tahimik sa opisina... hay sanay naman ako na ganito...
kawisit!

Pero ganun pa man masaya naman ako.
Andito na ko sa bansang aking sinilangan hay....
What a world...

Nalalapit Na...

WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHH!!!!

Ilang araw na lang at uwian na.. malapit na ang aking bakasyon.. Nalalapit na.. ang muling pag-apak ko sa aking bansang pinanggalingan.

Oops! Ito ba ang syndrome ng sobrang homesick at miss ang pamilya, nakakaramdam na rin ba kayo ng ganito:
1. HIndi makatulog at bakit? Una, kaiisip kung ano ang kakainin pag-uwi. Pangalawa, san pupunta, Pangatlo, kanino makikipagkita... Lam mo yun sobrang miss mo ung mga kaibigan mo.
2. Sobra sobra ang browse mo sa facebook para malaman kung sino ang OL na pwedeng pagbalitaan ng balita na uwi kana.
3. Di mapakali kung sino ang padadalahan ng pagsalubong gayong di naman ganon kasapat ang pambili.
4. Sobrang contact sa girlfriend/boyfriend ewan ko kung bakit?
5. Halos mapawi na ang sulat ng ticket sa katitig.
6. Babad sa internet...

WEll, ako meron syndrome ng ilan sa mga to,,

Uwing uwi na ko!!!!

Ala eh, miss ko na ang inay duon sa amen sa Batangas! hahaha!

Christmas

For you, what is christmas....

Well, for me its the day to share your blessings...

Actually, sabi nila ang Christmas daw ay para sa mga bata lang. Pwes! mali po kayo dun.
Para sa lahat po ito, lalo na sa mga Kristiyano.

It is the day of sharing your blessings.

Hay,,,

I never expected that this would be the loneliest Christmas I ever be, Napapanood ko lang to dati sa TV na hindi daw masayang mag-Pasko pag malayo sa mahal mo sa buhay.. Waaaaaaaah!!! totoo pala. Ang hirap mag-celebrate.

Now I know the true meaning of Christmas... It is the day for family.

Hindi ko pa alam kung anong gagawin namin sa Pasko, basta kami ng mga kasamahan ko dito sa South Korea mamimili ng konting pagkain para magkaroon na konting salo-salo and celebrate.
Nakakatuwa pilit naming dinadala dito ang tradisyong Pinoy. Makapagdiwang lang.

Andiyan na ung Pagkain, Noche Buena at higit sa lahat pagsasama sama.

Marami na kaming nasa listahan na iluluto...
Spagetti, Barbecue, Bangus.. at kung ano ano pa..
Simple pero ang spirit ng Christmas anduon pa din.

Lunch at the Rooftop

Nakagawian na naming kumain sa rooftop kasi masarap ang hangin at walang amoy....

"Kimchi!"

So today, nagpunta kami sa rooftop ng kasama ko para, todo kwentuhan pa kami bili pa cya ng kape upang kahit pano uminit init naman ng konti.

5 degree celcius na kasi dito.

So hayun kwentuhan to the max.

Habang kumakain, napapansin namin na medyo bumibilis ang subo namin dahil sa lamig! Maya maya lang ay Whew!!!!

Isang malakas na hangin ang dumaan napasigaw kami sa sobrang lamig.

Lalong bumilis ang subo namin na parang may hinahabol kami.

Lumipat kami ng mesa baka sa pwesto na yun ay masyadong malamig. So punta kami dun sa may sikat ng araw... heto na naman maya maya Whew! ang lakas na naman ng hangin... Napasigaw kami!

Ang masakit pa nito natapon sa akin ang kape ng kasama ko...

Basang Basa ang paa ko ng kape. hay... hayun! habang kumakain ay bumababa na kami ng hagdan dahil hindi na namin kayanin ang lamig...

pagdating namin sa opisina, patawarin naman ang baho naman ng amoy! hay....

ang lunch...

TAg-Kati

Bakit nga ba tag.KATI?

Kasi naman, heto po ako kamot dito at kamot doon. Hindi ko na mapigilan ang sarili ko. Tinatawag nila itong "Winter Dry Skin".

Ang sarap kamutin, ang sarap kurut-kuritin, sa likod sa binti, sa braso, sa leeg... Hay... ganito pala ang winter ang hirap naman kailangang magaling kang magpigil dahil kung hindi gasgas lang ang makukuha mo.

Hay... minsan nga paggising ko makikita ko na lang ang tiyan ko ay may gasgas... hay nakamot ko na naman..

Lintek! ang sarap kamutin talaga.

Dry skin daw, so katakot takot na moisturizing lotion ang binili ko. Andiyan na yung sobrang kapal ang aking ipinahid pero hindi pa rin effective. Kainis! Gano ba kakapal ang balat ko at hindi talaban ng moisturizing lotion o sobrang nipis lang...

Buti pa yung isa kong kasama sa opisina na Pinoy, medyo maitim siya, hindi siya nangangati... kayo ba? Nangangati rin ba kayo dahil sa winter?

Heto pa matindi bumili ako ng humidifier upang kahit pano e mag karoon ng moisture ang kwarto ko pero hindi pa rin effective. Anong gagawin ko?

Pinayuhan ako ng kasama ko... wag daw ako maligo. HEH! hindi ko gusto yan... kahit malamig naliligo pa rin ako... Yung isa naman, bumili daw ako ng magandang pangkamot... upang mas masarap kamutin ang balat at likod ko... hehhe... Yung isa naman bumili daw ako ng gloves para hindi magasgas habang ngkakamot. Whew! Heto pa ang matinding payo ng aking mga kaibigan, itali ko raw ang kamay ko ng maiwasan kong magkamot. HUh?! ano itali... As in igapos? para naman akong bihag pag ganon.

Tiis tiis muna ko... Kamot muna.
Sabagay dalawa namin kami nung kasama ko na nangangati... so ang alam ko hindi ako nag-iisa. hehehe.

I can figure it out

Hay.. andito kami sa opisina ngayon.. heto nagpapanggap na naman na busy, pero hindi naman.Pano ako magiging busy e walang binibigay na trabaho sa akin.

Bakit nga ba? dahil daw ang pinoy masyadong matanong at ayaw nila nun? Iyon po ang reason kung bakit wala akong ginagawa ngayon.

May seminar ngayon dito sa mga empleyado sa kumpanya at hindi kami kasama.. bakit kaya? Knowing naman na ang maglelecture ay Hapon at ang meduim na gagamitin ay English. Bakit hindi kami kasama? Anong meron?

Isa pa, wala daw asenso ang mga Pinoy dahil matanong sa lahat ng bagay?

Masama bang magtanong ng mga bagay na hindi mo alam at mga bagay na kaduda duda lalo na kung sanay kana sa gawain na yun.

Sabi pa nila walang asenso daw ang Pinoy dahil laging magkakasama at hindi sumasama sa kanila. May maganda silang payo "Wag daw makisama sa kapwa Pinoy sa kanila lang daw."

Hay... bakit?

Report No. 3

Hello... naisipan ko lang na mag-blog today... November 1,,, All Saints Day. Sa Pinas araw ng pag-alala sa mga mahal sa buhay pero dito sa Korea...ah... wala lang... isang ordinaryong araw lang...

Well, kararating ko lang nagdinner kasi ako today... monthly dinner with my officemates. Hayun! ang masaya naiba naman hindi kimchi ang kinain namin kundi Chinese foods. Ang sarap!

Maraming nangyari sa aming dinner, andiyan na yung nagtawanan sila sa harap ko ng di ko alam kung bakit, andiyan na yung kinakausap ako ng seryoso pero hindi ko naiintindihan... Mo? (Ano sa Korean..) hay.. kelan ko kaya sila maiintindihan...

Ang totoo nyan gusto ko naman matuto mag-Korean pero ang malas malas ko naman kasi ang napuntahan kong lugar sa Korea e ung Bisaya pa,,, gets nyo? Kung baga sa atin e "hindi tagalog" iba ang dialect kaya kahit ilang aral ko ng libro ng Korean, Out of 10, isa lang ang gagamitin nila.

Hay... tapos na rin ang dinner, Hayun! sobrang lamig na naman sa labas katakot takot na baluktot ang nagagawa mo sa paglalakad upang maiwasan ang lamig sa paguwi mo ng bahay.

May napatunayan ako, hindi pala porke maputi ka at malinis tingnan e mabango ka.. (gets nyo). Napatunayan ko yan dito. Hahaha!

Pagdating ko today, dito sa room ko, hayun nagsindi ako ng kandila para pag-alala sa mga kamag-anak ko at sa tatay ko. Mayroon din naman akong mga rosas sa mumunti kong altar dito, galing sa parade kahapon.

Hay... tulog na ko... bagong pakikipagsapalaran na naman pala bukas...

REPORT NO. 2

Bakit nga ba ako tahimik?
Pwes! Ayoko ng gulo, ayoko ng madaldal, ayoko ng iskandalo, hindi ako takot ayoko lang talaga…
Kilala ako ng mga kaibigan ko at ng pamilya ko na palaban, madaldal, matapang at malakas ang loob sa pagkakaalam ko. Pero wag ka pag panahon ng iyakan ako rin ang nangungunang umiyak mababaw ang mga luha ko, siguro andoon pa rin ang dahilan na….. babae ako.
Nakakapagtaka, may kaunting aligasyon ukol sa aming kumpanya ngayon tila lumalaki na, bagong padala lamang kasi kami dito sa South Korea para magtraining… yun ang sabi nila… at ito ang number one issue sa amin ngayon. Hindi ko lubos maisip na ganito ang mangyayari…
TRAINING, yes! Ito nga! Sabihin natin na ito ang nasa kontrata namin at ito ang dahilan kung bakit kami naririto ngayon. So what is the Main reason? Our company would establish a new subsidiary office in the Philippines; we are hired to study the system here at South Korea’s main office and applied it in the Philippines. So what are the things we needed to learn here? The people, the job, the system, the culture, the responsibility and how to communicate with them just…. Just to gain their TRUST. In return they also must learn the process of how they would outsource their projects with us. It was the plan before.
The problem is, how could we start the following plans? The president just disseminate us with his managers knowing that they all knew the plans,,, and this is where our story started…
We have some colleagues here that started their training 1 year ahead with us, they tried all their best to gain the trust of our fellow Korean officemates here but it doesn’t matter to them… Koreans treat us as their rivals, they think that we are here because we wanted to go with their shoes, but it’s not. We are just here for training not to have their position. Maybe they already knew our potentials,,, and now they treated us like nothing.
We just come to the office seating for all day… and have nothing to do but to just read and read and read.
We tried to report this situation with our superior in the Philippines to do some actions so we could have an appropriate training so that our time would not be wasted, but he is a man with lot of fears. He refuses every proposal that my colleagues suggested. He can’t make a decision because…. He is afraid that he proposes something to the higher management because of the possibility they will avoid it. He is afraid of trying and so as I... Our stay here is unpredictable… Korean loves surprises so as this…
My other officemates tried to have pinch actions regarding this; they do this and that… upon after all what happened I stay quiet and just “go with the flow” with them… and that is my mistake… I have this very bad manner if I don’t like something… I stay away with it, I avoided it, I ignored it.
I don’t really ignore it… it only happens that my suggestions are just the same with theirs.

There are a lot of fears that come out with us:
1. What would happen if after 2 years of our training nothings happen?
2. How about our binding contract?
3. Why does our superior don’t understand our situation?
4. Why our superior does avoided us?
5. When is the time will the company trust us to handle our own project?
6. Does the company really have a plan for us?
7. They did just do this for the sake of company stocks?
8. Are we not capable?
9. What actions should we do for them to listen?
10. What is our status here in the company?
11. Do we have to stay here?
12. Can we just agree that treated Filipino’s like this?
13. How can we go out of this if there’s no way out?
14. Can we still wait?
15. Who is the one to ask about this?
16. How hopeless are we?
We are hopeless….
Each of my colleagues is arguing for the right thing to do and who to ask. I know the hardship of my officemates and all the things I’ve done is just to agree.
Somewhat, I’m a part of it, it is our decision… we are united. I understand sometimes someone doesn’t agree with somebody’s suggestion it’s just that that everyone has decision and respect it.
That’s it! Everyone has freedom to suggest and decide.
Aside from this issue the second is… the undefeated reason of all times, the salary… well, who among of us would be happy if our company in the Philippines are subjecting us to taxes in our country and we also have taxes here in South Korea, isn’t it fair? Double tax at the same time, Blah! And we can’t do anything… A small amount of money here is subjected to tax as well in our country… I think my heart weighs 100kgs because of it.
These issues are just one of the few here but I stay quiet and agreed with all good suggestions of my colleagues. Why? Where is my tongue? What happened to you talkative jasmin…
Actually, I don’t stay quiet I really wanted to consult our superior about our continuing here, but somebody of my officemate did that and nothing happens. Months have passed already our status is undetermined, there were new Korean engineers in the office with no experience was given a big exposure rather than us that with experiences. Jealousy? Nope! Time is running we need to adopt all the things we needed so we could the start at the Philippines, but it seems that the management has no plans at all.
One time, when I’m so depressed I ask one of my girl friends about this, she ask me something in return, “Before you went there and decided to go there, pumasok ba sa isip mo na o naitanong mo na ba sa sarili mo na maaring mangyari ang bagay na ito??”, I replied, “Oo…” then she said to me… “and why are you complaining?”
Natahimik ako, tama siya, there are several times that I think that what if something would happen like this… would I still agree… Pero naatig sa sarili ko yung “bahala na si BATMAN”… Now what would I do? Why is there a big guilt in me?
Ego isn’t it Jasmin?

Buhay Hangul

Dati iniisip ko na ayaw kong pumunta sa abroad, gusto ko lang na mamasyal kung sakaling magpunta doon. Ngunit heto ako ngaun isa sa mga taong nagpapaalipin sa banyagang bansa. Masasabing maswerte ako dahil isa ako sa mga napili ng aming kumpanya na magpunta rito sa Changwon City, Korea. Batid ko na madami ring nagnanais na makapunta dito, Am I lucky enough?

First time kong lahat ang pagpunta dito sa Korea, first time kong umalis ng bansa, first time kong sumakay ng eroplano, first time ko sa trabahong banyaga ako(non-pressure parts).... hay, madaming bago... daming kailangang i-ajust.. SAbi nga ng iba "Ganyan talga ang buhay kailangang magsanay. hehehe".

Pagbaba ng eroplano andiyan na... kita ko sa bintana ang maliliwanag na ilaw ng busan... laglag panga ako sa aking nakita... Wow! this is different from the philippines. At last I landed here at Busan safely.

Ito na po, pagbaba ko pa lang.... tila gusto ko ng bumalik ng pinas sa nakita ko... Banyaga lahat, sinundo kami ng isa naming kasamahan na kasalukuyang nasa Korea na kasama niya ung aming isang Korean handler ata ang tawag dun... si Ken.

Si Ken na ke pangit pangit sa picture ay naku ay gwapo pala sa personal, he is a Korean too, it is just his English name.

Praktisado naman si Ken sa English... gladly we could communicate with him easily,

Pagkatapos nun dami nang nangyari...

First day to the office, traditionally they sang at the front of the employees... God! quite so nervous by that time.

Mahirap dito walo kaming ipinadala dito at nag-iisa akong babae.. Madaming bagay ang limitado lamang at di ko magawa ng hindi pa ko makikiusap sa mga kasamahan ko. tulad ng pagbubuhat ng mabibigay na bagay.

Hay... mahirap. lalo na at kontrolado ko lamang ang text ko. Aba eh 25 pesos gada isang text ko. Hay hirap para sa akin na sanay na laging katext si Lloyd - ang aking boyfriend at ang aking pamilya. Wala rin namang internet dito sa bahay kaya lalo ng mahirap. Nakatitig ka lang sa pader pag wala kang ginagawa. hehehe.

Noong unang gabi ko dito kung hindi lang malakas ang loob ko siguro iiyak na ko dito... miss na miss ko na kasi si Lloyd at ang pamilya ko.

Hay... tama na ang kwentong namimiss,,, at nakakalungkot lang.

Noong unang araw namin dito siyempre dadalhin ka nila sa titirahan mo... Maganda ang kwarto ko kasing laki na noong bahay na narentan namin ng mga cousin ko sa manila dati... un lang hindi uso ang kwarto dito... parang studio type lang... ang uso pala dito ay pag may bagong lilipat sa bahay e bago din ang mga kasangkapan... bago ref, bago washing machine... bago ang mga ilaw... naku hanggang sa kutsara meron ka... un nga lang alang tinidor chopsticks na ang kapartner. Unlimited gas din dito nakalinya din kasi... hehehe..

Sa opisina, ang hirap ng lunch, puro maanghang ang pagkain,,, huhuhu... Nagtae ako talaga noong unang kain ko ng korean food.

Namasyal din kami dito kahit pano... pero sa malalapit lang.... Hay,,, hope I could survive here.

Reminders:

It's three o'clock in the afternoon.. siyempre meryenda time. Kadalasan ay may kakatok na lamang sa aming pintuan sa opisina at sisigaw na ganito... "Meryeeeeendaaaaa...." hindi pasigaw ngunit medyo malakas na tinig ng magtitinda na si Ate Ana, Ate Fe o si Ate Lorna (nagkataon na ito ang mga pangalan nila), sari sari ang kanilang itinitinda. May dalang biskwit, lomi, sopas, mamon, softdrinks and kung ano ano pa, walking sari-sari store kumbaga. Ganito sa building namin, para hindi na lumabas ang mga employee sa building ay may mga umiikot na magtitinda. Ayos din naman kung minsan ngunit pakiramdam namin ay wala na kaming ehersisyo.. mataba na kami.







Ngunit napagkasunduan namin ng mga officemates ko na bumaba ngayong araw na ito. May canteen din naman sa baba at doon kami nagpunta. Pag dating sa baba, yung isa bumili kaagad ng yosi, yung isa softdrinks, yung isa kikiam at ako heto saging at juice ang binili ko... (ang healthy ano?!!)



Maya maya ay umulan, minabuti naming umakyat na.







"Yan umuulan na... masarap atang mag-inom...." malakas na sigaw ng aming boss pag-akyat namin...


Kaya hayun napilitan kaming sumama sa kanya... hahaha! (napilitan daw oh... hehehehe)






Mga importanteng malaman pag maglalasing.

• Huwag iinom ng isang bote lang, bitin kasi.
• Mahal ang pulutan huwag papakin.
• Ingatan ang inyong mga damit pag nagsusuka na ang katabi.
• Ilista parati ang address sa isang papel upang hindi malimutan ang bahay paguwi.
• Huwag puwesto sa gipit na daan, upang madaling makalabas patungong banyo pag nasusuka kana.
• Uminom ng bonamine bago maglasing upang maiwasan ang pagkahilo.
• Bigyang pansin ang mga katabi baka iba na ang kasama mo.
• Tingnan ang iyong pera sa wallet baka order ka pa ng order ay wala ka ng pera.